Ένα άρθρο το οποίο εκθέτει τη Δύση για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το θέμα της Ουκρανίας έγραψε στο New York Times ο Μπρετ Στίφενς.
Η συμβατική άποψη που φαίνεται να κυριαρχεί στη Δύση είναι ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει κάνει αλλεπάλληλους λανθασμένους και καταστροφικούς υπολογισμούς αναφορικά με την επέμβαση στην Ουκρανία. Οπως, για παράδειγμα, ότι ο στρατός της θα κατέρρεε ταχύτατα, σαν χάρτινος πύργος και έτσι η κυβέρνησή της θα αναγκαζόταν να συνθηκολογήσει άνευ όρων.
Ή, ακόμη, ότι ο ίδιος θα μπορούσε να διχάσει τη Δύση, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Κι αυτό είναι κάτι που, με τη σειρά του και σύμφωνα με την ίδια θεωρία, εγείρει σοβαρά ερωτήματα αναφορικά με τη στρατηγική του κρίση και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η υγεία του, σωματική και πνευματική. Ποιοι τον συμβουλεύουν – εάν υπάρχουν κάποιοι που τον συμβουλεύουν; Μήπως έχει απολέσει την επαφή με την πραγματικότητα; Μήπως δεν είναι στα καλά του, σωματικά και πνευματικά; Και πολλά ακόμη.
Σε όλα, όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά. «Η παραπάνω συμβατική εκτίμηση είναι απολύτως εύλογη (…) Αν, όμως, λαθεύει; Μήπως η Δύση γίνεται για μια ακόμη φορά παίγνιο στα χέρια του Πούτιν;» αναρωτιέται χαρακτηριστικά ο Μπρετ Στίφενς σε άρθρο γνώμης του το οποίο δημοσιεύτηκε στους «New York Times». Με άλλα λόγια, μήπως ο πρόεδρος της Ρωσίας τα έχει… τετρακόσια και ό,τι συμβαίνει το είχε, σε γενικές γραμμές, σχεδιάσει και προϋπολογίσει;
Ο στόχος του Πούτιν στην Ουκρανία
«Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι ο Πούτιν δεν θέλησε ποτέ να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία. Οτι εξαρχής οι πραγματικοί του στόχοι ήταν ο ενεργειακός πλούτος της στα ανατολικά, όπου βρίσκονται τα δεύτερα μεγαλύτερα διαπιστωμένα αποθέματα της Ευρώπης σε φυσικό αέριο (μετά της Νορβηγίας)» σημειώνει – και συνεχίζει: «Ας το συνδυάσουμε, μετά, με τις προηγούμενες εδαφικές προσαρτήσεις της Ρωσίας στην Κριμαία (που διαθέτει τεράστια θαλάσσια κοιτάσματα ενέργειας) και τις ανατολικές επαρχίες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ (όπου βρίσκεται μέρος ενός τεράστιου σχιστολιθικού κοιτάσματος), καθώς και με την προσπάθεια του Πούτιν να ελέγξει σχεδόν όλη την ακτογραμμή της Ουκρανίας».
Στον βαθμό που τα κάνουμε όλα αυτά – συμπεραίνει ο ίδιος -, «τότε θα έχουμε ένα σαφές περίγραμμα των στόχων του Πούτιν. Δεν ενδιαφέρεται τόσο για την επανένωση του ρωσόφωνου κόσμου όσο για τη διασφάλιση της ενεργειακής κυριαρχίας της Ρωσίας». Καταλήγει δε σημειώνοντας ότι «εάν η παραπάνω ανάλυση είναι σωστή, τότε ο Πούτιν κάθε άλλο παρά μοιάζει με τον ηττοπαθή που κάνει λάθος υπολογισμούς, όπως τον θέλουν οι επικριτές του».
Με το ίδιο σκεπτικό, μάλιστα, θα μπορούσαν να ερμηνευθούν και άλλες κινήσεις του προέδρου της Ρωσίας. Όπως είναι, για παράδειγμα, η απόφαση να πλήττονται ολοένα περισσότεροι πολιτικοί στόχοι, αδιαφορώντας για τις απώλειες που μπορεί να προκληθούν σε αμάχους (κάτι για το οποίο κατηγορείται συστηματικά από το Κίεβο και τη Δύση).
«Αυτό θα ασκήσει ασφυκτική πίεση στον Ζελένσκι να συμφωνήσει στα αιτήματα που είχε θέσει από την αρχή (…) ενώ και η Δύση θα αναζητήσει την ευκαιρία να αποκλιμακώσει, ειδικά όσο πειθόμαστε πως ένας πνευματικά ασταθής Πούτιν είναι έτοιμος να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα» εκτιμά ο αρθρογράφος.
Με το εγχειρίδιο της Τσετσενίας
Ο ίδιος επικαλείται και την Καρλότα Γκαλ των «Times», η οποία μετέφερε τη μακρά εμπειρία της από την πολιορκία του Γκρόζνι, στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Με βάση δε αυτή την εμπειρία, θέτει το εξής ερώτημα: «Η Ρωσία λειτουργεί σήμερα ακολουθώντας το ίδιο εγχειρίδιο. Οταν οι δυτικοί στρατιωτικοί αναλυτές ισχυρίζονται πως ο Πούτιν δεν είναι σε θέση να επικρατήσει στρατιωτικά στην Ουκρανία, αυτό που πραγματικά εννοούν είναι ότι δεν μπορεί να νικήσει καθαρά. Ομως, από πότε ο Πούτιν παίζει καθαρά;».
Φυσικά, η παραπάνω ανάλυση ενδέχεται να αποδειχθεί τελικώς ότι δεν είναι ορθή. «Ακόμη και τότε, στον πόλεμο, την πολιτική και τη ζωή είναι πάντα πιο σοφό να αντιμετωπίζεις τον αντίπαλό σου ως μια έξυπνη αλεπού, παρά ως έναν τρελό και ανόητο» προειδοποιεί ο Στίφενς – αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο «Τσάρος» δεν πρέπει να υποτιμάται.
